Trackers zijn beleggingsfondsen die een beurs-index volgen (tracken in het Engels). Dit kan nagenoeg elke index zijn die de belegger wenst. Dit kan bijvoorbeeld een aandelen-index zijn zoals de AEX of MSCI World, een obligatie-index, een index op grondstoffen en nog veel meer. Een tracker is de manier om op een goedkope en efficiënte manier te beleggen in een index naar keuze.
Trackers zijn er grofweg gezegd in 2 soorten:
Van belang is altijd om goed na te denken wat het uiteindelijke doel is van je belegging. Op basis daarvan kun je kiezen welke trackers voor je van toepassing zijn. Het mooie van trackers is dat ze liquide, goedkoop en transparant zijn waardoor je ze zowel voor een korte termijn belegging als een lange termijn belegging kunt gebruiken.
Gezien de steeds verder toenemende populariteit van trackers zijn er ook steeds meer aanbieders van trackers. Dit heeft positieve effecten voor de verhandelbaarheid en kosten van de trackers maar als nadeel ook dat de ‘particuliere leek’ door de bomen het bos niet meer ziet.
Terwijl je vroeger alleen trackers had die de marktgewogen index (zoals AEX, MSCI, etc) volgde heb je tegenwoordig ook allerlei zelf gemaakte indices (vaak smart beta) genoemd die bijvoorbeeld elk aandeel in een index hetzelfde gewicht geven. Ik wil niet zeggen dat dit verkeerd is, maar dit wijkt wel af ten opzichte wat de gemiddelde particulier wenst zoals bijvoorbeeld beleggen in de AEX.
Ik zou mede daarom zelf ook aanraden om te kijken naar de trackers van de grote partijen zoals iShares, State Street en Vanguard.
De keuze voor een van deze twee varianten is een belangrijke, maar voor de gemiddelde particulier lastig om te doorgronden. Feit blijft dat een tracker altijd tracht om een bepaalde index (voor het gemak nemen wede AEX) te repliceren. De makkelijkste manier is om elk aandeel uit de AEX te kopen, rekening houdend met het gewicht in de index. Dit is ook precies wat er gebeurt met fysieke replicatie.
Daarnaast kan een tracker ook synthetisch gerepliceerd worden. Dit betekent dat er een willekeurig mandje van aandelen (dit zijn vaak zeer liquide grote aandelen) wordt gekocht door de aanbieder. De aanbieder maakt daarna een een overeenkomst met een tegenpartij (meestal een investment bank) waarin wordt afgesproken dat de tegenpartij het rendement uitkeert van de betreffende index in ruil voor het rendement van het willekeurig gekozen mandje aandelen, plus een kleine fee voor de investment bank.
Het mandje willekeurig gekozen aandelen blijft in het bezit van de aanbieder (en daarmee de eindbelegger) om ervoor te zorgen dat de belegger in het geval dat de investment bank failliet gaat er altijd iets is om op terug te vallen.
Bij synthetische replicatie is er naast het normale marktrisico (de belegging in de gewenste index) dus altijd sprake van een tegenpartij risico, hoewel dit grotendeels wordt gemitigeerd door de ‘garantie’.
Fysieke replicatie zou bij mij dan ook altijd de voorkeur hebben, hoewel er hier ook een tegenpartij risico kan ontstaan omdat er vaak door de aanbieders gedaan wordt aan ‘securities lending’ waarbij de gekochte aandelen worden uitgeleend aan institutionele beleggers zoals bijvoorbeeld hedge-funds.
Hierbij ontvangt de aanbieder een fee voor het uitlenen (die wel gedeeld wordt met de eind-belegger) en ook een ‘garantie’ in de vorm van meestal cash. Maar ook hier kan het voorkomen dat de tegenpartij niet meer aan de verplichting kan voldoen om de aandelen terug te geven.
Ik heb getracht om hier een goed leesbaar inleidend stuk over trackers te schrijven en kan er uiteraard nog veel dieper op in gaan. Laat me dan ook zeker weten mocht je nog vragen hebben.
geplaatst in 
