Relaas van een croupier in casino Amsterdam; zoals gedeeld op de besloten media waar collega’s en oud collega’s van Holland Casino elkaar treffen:
Het Lowietje
“Ik ben aan het shoppen in de plaatselijke super, komt er opeens een dame naar me toe en vraagt: “Meneer, werkt u in het casino?”- “Nou mevrouw, ik ben er lang weg, maar heb er ook lang gewerkt!” – “Ook in het Hilton, meneer?” – “ Jazeker mevrouw.
Ik krijg 3 dikke zoenen en ze roept haar man, terwijl hij aankomt lopen roept hij ook: “Ja jij!”.. – Ik krijg een hand en een knuffel, maar ze zien mijn onbegrip, terwijl er uit een portefeuille 2 foto's worden gehaald van 2 mooie kinderen. Ze zegt tegen me: “Je snapt het niet hè?”- Stotterend zeg ik nee. Dan zegt hij tegen mij: “Het Lowietje op 36 in Hilton!”…
Mijn eerste officiële ( zaterdag) avondje in casino, ik deed de deur open naar de speelzaal; een lange steile trap, deed de deur open en zag heren in pak of smoking, dames in gala of cocktail, je rook de geur van drank, zweet, sigaretten, angst, vreugde , verdriet en liefde. Zo lekker. Je hoorde kogels vallen en kaarten die langs elkaar heen gleden. Het getik van chips.
Ik moest me melden bij mijn tafelchef, ik was gewaarschuwd voor ouwe knorrige tafelchefs (dit waren oudere Oostenrijkers of mannen uit voormalig Joegoslavië). Aan komend aan mijn tafel trof ik daar een jonge blonde chef(in) met een split rok van de de Society Shop, waardoor ik nog nerveuzer werd. Ik meldde mij netjes bij haar. Ze vertelde mij zachtjes in mij oor dat ze nog niet zolang tafelchef was, maar samen zouden we het redden.
De avond startte, gesterkt door mijn chef, (en haar benen af en toe tonend door de split heen), voelde ik me steeds groter worden. Plots kwam er een jong stel aan tafel. Zij wou een geeltje (biljet van 25 gulden) wisselen. Ze vroeg om een chip van 5 en 1 van twintig, toen verbeterde ik haar vol trots: “Mevrouw, in Casino termen noemen wij een chip van 20 een Lowietje. Ze lachte, en terwijl ze haar biljet van 25 gulden naar mij toe schoof, vroeg ze er een van 5 chip en een Lowietje. (De oorsprong van de ‘Louis d’Or’- gouden munt van 20 Franc uit de tijd van de Lodewijken).
Terloops vertellen ze me beide dat ze samen net 18 zijn geworden. Dus x2 moet 36 zijn. Ik wens ze succes en geef de kogel. Ik neem nog wat spelletjes aan, en geef een ‘rien va plus.’ Mijn tafelchef die ik uiteraard blind vertrouwde, roept: “Collega, Check!” – Mijn ogen vliegen over tafel, en ja hoor, op nummer 36 stond hun vijfje, maar het Lowietje stond op de laatste 12.
Ik schuif de chip snel terug en roep hard en streng (mijn chef was er toch): “Minimaal inzet 100!”
De dame schrikt zo dat ze de chip in ėėn keer naar voren schuift, op de 36! – Langzaam
begint het balletje te dalen. Al schietend en stuiterend komt hij ten val. Het lot bepalend voor iedereen aan tafel.
Het knappe jonge stel kijk mij vertwijfeld aan. Ik kijk naar mijn chef, met haar zwoele stem zegt ze: “alles speelt.” Ik mag het stel 875 gulden uitbetalen.
Ze zijn door het dolle, geven geen fooi en verdwijnen. Inclusief hun inzet. Later met sluiting komt mijn chef naast me staan, of alleen haar benen, zolang leken mij die toen. Ze zegt: “Goed gewerkt, leuk voor dat stel.” –“Maar ze gaven geen fooi chef.. !” De chef zegt alleen met haar zwoele stem: “Is geluk voor sommigen, altijd fooi waard voor ons?”
Na sluiting kreeg ik in barretje Hilton een borrel van mijn knappe chef, nog wat tips en adviezen. Ik ging naar huis met alle wetenschap die ik vanavond had opgedaan. En vergat het hele gebeuren jarenlang, maar het stel in de super deed me alles opeens weer voelbaar meemaken.
Ik vertel ze dat ik alles weer weet en feliciteer ze, ze slepen me mee naar de wijnafdeling en ik krijg een dure fles wijn in mijn handen gedrukt. Lopende langs de kassa krijg ik nog 3 natte zoenen en neem afscheid van het stel.
Zuchtend loop ik naar de servicebalie of ze nog even op mijn nieuwste aanwinst (de fles wijn) willen passen...mijn boodschappenkarretje staat nog binnen...
geplaatst in 
