Lees ook de eerdere artikelen van Laurens Veltman
Een terugblik op mijn pokercarriere
De andere kant van de medaille
Zoals ik in mijn vorige artikel beschrijf, was het eind 2004 wel degelijk een serieuze overweging om met poker te stoppen. Door mijn eerdere ervaringen in het gamen en mijn perceptie van sociale druk, was er een gevecht in me gaande tussen mijn ratio en mijn gevoel. Ik vond het moeilijk ommet deze dingen om te gaan en herkende dit gevecht vanuit het gamen. Tegelijkertijd was poker voor mij daadwerkelijk anders dan het gamen. In het gamen zat weliswaar ook de enorme drive om de beste te willen zijn, maar er lag niet zoveel geld voor het oprapen als in het poker. Dit geld kon een middel zijn om me verder te brengen in het leven. Ook zocht ik de eerder genoemde vrijheid. Iets zei me dat het goed was om mijn eigen pad te kiezen en te doorbreken wat anderen daarvan vinden. Dit ‘iets’ was een gevoel dat ik destijds nog niet onder woorden kon brengen.
Denkt de omgeving dat ik gokverslaafd ben?
Ik durfde daarom ook niet goed aan dit gevoel toe te geven. De stem van de angst overheerste en zei me dat ik er niet voor kon kiezen om me vol op poker te richten en te stoppen met m’n studie: “Ben je niet goed bij je hoofd, je bent net met poker begonnen. Je hebt er nog geen flauw benul van of hier überhaupt toekomst in zit. Wat als je na jaren faalt, dan heb je geen studie, geen basis, niets. En wat zullen je ouders zeggen? En je omgeving? Poker??? Die denken dat je een gokverslaafde bent.”
Ik hoorde in deze gedachten vooral de verwachtingen van anderen (ouders, omgeving, maatschappij) waar ik aan moest voldoen.
De vraag is of deze verwachtingen er in deze mate echt waren, of dat het mijn interpretaties waren. Natuurlijk was de ‘logische’ stap richting een studie en daarna een baan geen slecht vooruitzicht, maar wat mijn ouders betreft, wist ik dat ze er in het leven ook in geloven dat het goed is om je eigen weg te vinden en dat dit niet altijd de conventionele route hoeft te zijn. Zo hebben ze me in het gamen eerder als jongere (15-18 jaar) de ‘ruimte gegeven om op m’n bek te gaan’, door me dit niet in z’n geheel te ontnemen maar het me te laten ervaren, een proces van jaren dat niet van harte ging. Dit gaf ook hun destijds veel onrust en kostte me een jaar doubleren in 6VWO, maar ze geloofden erin dat ik hier op de lange termijn veel aan had omdat ik anders later in m’n leven opnieuw tegen hetzelfde aan zou lopen. Uiteindelijk leerde het me om zelf deze gameverslaving te overwinnen, waarmee ik er een levensles uit heb gehaald waar ik ook in het poker (en daarna) de vruchten van heb geplukt: inzicht in wie ik ben en hoe ik beter de controle over mezelf kan behouden. Een les waar ik m’n ouders nog altijd dankbaar voor ben.
Zwerver Las Vegas
De algemene gedachte over pokerspelers
Ondanks dat ik dus wist dat m’n ouders me zouden steunen, stonden ze nou ook weer niet te springen toen ik wilde pokeren. Dit maakte de stap alsnog enorm lastig voor me. Ik wil namelijk graag dat anderen (en zeker mijn ouders) het goed vinden wat ik doe en als ze het zelf anders zouden doen, denk ik al gauw dat ik het niet goed doe. Tegelijkertijd kom ik er steeds meer achter dat iedereen wel iets vindt en je het daarom nooit voor iedereen goed kunt doen. Ik ben geneigd om teveel af te stemmen wat anderen ervan vinden als ik iets wil/doe (bv. als ik een artikel schrijf), maar dit geeft uiteindelijk alleen maar onrust. Door me teveel aan te gaan passen, raak ik verwijderd van wat ik zelf wil. Daarbij ben ik me steeds meer gaan realiseren dat niet eens zozeer de meningen van anderen zijn die me onrust geven en sturen, maar bovenal ook mijn interpretaties van deze meningen of de mogelijke gevolgen ervan. Hier ga ik over nadenken en dan ga ik twijfelen aan mezelf en mijn gevoel, waarmee ik mijn eigen angst creëer. Dit belemmert me om m’n eigen keuzes te maken en omdat deze interpretaties vaak niet eens reëel zijn, maak ik het mezelf hier onnodig moeilijk mee.
Volg je hart en je intuïtie
Een makkelijke oplossing zou daarom zijn om mijn ratio vaker uit te schakelen en ‘gewoon’ mijn intuïtie/hart te volgen. Maar dit is geen abc-tje, want was is dan je intuïtie, of wat is ‘je hart volgen’? Is dit hetzelfde als mijn gevoel, of zit mijn gevoel net als mijn ratio in de weg en moet ik dit ook uit kunnen schakelen? En hoe moet ik op basis hiervan een ‘levensbeslissing’ als wel of niet pokeren gaan nemen? Want wat als de hierboven genoemde gedachten kloppen? Wat als ik X jaar poker zou spelen en er dan met 0$ uitstap, zónder studie en mét een gapend gat op m’n CV? Is mijn toekomst dan verloren? Accepteert mijn omgeving me dan nog daadwerkelijk? Accepteer ik mezelf dan nog?
Dit zijn reële vragen die lastig te beantwoorden zijn. De vraag was daarom of het anderen waren die me belemmerden in mijn beslissingen, of dat het mijn eigen onzekerheid over de toekomst was. Want hoe graag ik ook wilde pokeren en voelde dat ik er geld mee ging verdienen, als 20-jarige vond ik het doodeng om me hier ten volle aan over te geven. Mijn hart durven volgen, betekende de angst van me afwerpen: een weg volgen die zich nog moest vormen. Ik stond op een kruispunt in mijn leven, een kruispunt waar ik als 20-jarige niet zomaar even een beslissing in durfde te maken.
Een gewonnen toernooitje blijkt bepalend voor de toekomst
Juist daarom was het uiteindelijk zo prettig dat een gewonnen toernooitje me het zetje in de rug gaf dat ik nodig had om door te gaan met poker. Ondanks dat ik waarschijnlijk nooit helemaal gestopt zou zijn, omdat ik de beslissing innerlijk al gemaakt had, geloof ik dat dit zetje niet voor niets kwam. Dit zetje heeft me geleerd om mijn intuïtie/hart te durven volgen. Soms weet ik innerlijk wat ik moet doen, zonder dat ik het kan verklaren en de keuze voor poker is de eerste echt grote beslissing geweest waar ik dit heb durven volgen. De ervaringen die ik vervolgens uit het poker heb gehaald, hebben me geleerd dat ik hierop kan vertrouwen. En als ik toch twijfel, dan helpt het leven me soms op weg en volg ik de tekens die langskomen, zoals het gewonnen toernooitje. Het klinkt misschien wat abstract, maar voor mij werkt het zo. En hoe eng dit soms ook is (en ook ik alsnog in de afleiding van mijn ratio verstrikt kan raken), is deze kennis voor mij een hele geruststelling.
