Humor, ik geniet ervan
Vandaag geen zware kost of ernstige overwegingen maar een beetje plezier.
geplaatst in 
Vandaag geen zware kost of ernstige overwegingen maar een beetje plezier.
“Weet jij het verschil tussen gratis en voor niks?” Ik vraag het aan één van mijn favoriete collega’s op het moment dat we iets na middernacht de boel afgesloten hebben en op het punt staan huiswaarts te keren.
Hij is al veertig jaar werkzaam voor de werkgever waar ik pas sinds een klein jaartje in dienst ben. Ik hoop maar dat hij niet na gaat denken over een lang, met goede argumenten gefundeerd, antwoord en snapt dat een grap ten koste van hem aanstaande is. Gelukkig voor mij zegt hij “Geen idee.”
“Nou luister,” zeg ik terwijl ik vriendschappelijk mijn hand op zijn schouder leg. “Ik ben gratis naar school geweest, en jij voor niks.” Hij kan het gelukkig goed hebben en we lachen samen. “En toch zijn we er even ver mee gekomen,” roept hij me na als ik richting mijn auto loop.
Bam. Ik deel een linkse plaagstoot uit en krijg een rechtse directe terug. Als je uitdeelt moet je ook kunnen incasseren is mijn motto en met een grote glimlach stap ik in de auto en rij vrolijk de nacht in. Humor. Ik geniet er van.
In de auto terug naar huis bedacht ik me dat een grap of een jolige opmerking me vaak heeft geholpen om een vervelende of gênante situatie om te keren tot een leuke ervaring achteraf. Carnaval staat weer voor de deur hier in het Brabantse en ik moest denken aan een voorval heel wat jaartjes geleden.
Het leek ons, twee dames en ondergetekende, een leuk idee om alle drie als huisvrouw op pad te gaan. Drie identieke bloemetjesjurken en stevige panty’s werden gescoord bij de Zeeman. Pruiken bij de carnavalswinkel en oorbellen, armbanden en andere prullaria her en der verzameld.
Vroeg in de middag begonnen de voorbereidingen en de dames hadden er zichtbaar schik in om mij te transformeren tot één van hen. Eerlijk is eerlijk, ik had er ook wel lol in om zo onder handen genomen te worden. Na veel lachen, passen en aanpassen zat alles op z’n plaats, inclusief geconstrueerde voorgevel.
Op naar de kroeg! De carnavalsjas werd uit de kelder gevist en we konden gaan. De carnavalsjas is in mijn regio wel een begrip. Je bewaart een oude, versleten warme jas speciaal voor carnaval. Het is vaak stampvol in de kroeg en geen garderobe. Tel daar ontelbare biertjes bij op en dan is de kans niet gering dat er na carnaval een hele andere versleten warme jas in de kelder terecht komt.
Op naar de kroeg dus. Eenmaal buiten voelde het toch wat anders dan binnen mijn eigen vier veilige muren. Met mijn spillebeentjes ingepakt in een vleeskleurige panty, een wapperende bloemetjesjurk, een ietwat aangedikte boezempartij, drie lagen foundation, felgekleurde oogschaduw, rood glimmende lippen, blonde pruik en voor 4,95 euro aan pronkstukken aan oren, pols en hals, voelde ik me bij elke stap richting overvol café langzaam toch wat ongemakkelijker worden.
Wat thuis in theorie nog zo leuk had geleken, werd nu in de praktijk een beproeving. Met een “Ach, met een paar biertjes op komt het vanzelf goed,” hielden de dames de moed er in en hielpen ze mij over de drempel het feestgedruis in.
Eenmaal binnen stonden binnen no time twee vrolijke huisvrouwen uitbundig te dansen en plezier te maken, terwijl de derde lachend als een boer met kiespijn in hoog tempo het promillage aan het opschroeven was.
Het lukte niet. Ik kwam niet los. Niemand lachte me uit, niemand deed vervelend, het lag helemaal aan mezelf. Gelukkig waren we vlakbij huis en ik besloot om met gezwinde spoed huiswaarts te gaan om me om te gaan kleden.
In mijn eigen vertrouwde outfit zou ik me veel meer op mijn gemak voelen en kon de avond nog gered worden. Snel kreeg ik nog wat tips van de dames mee om mijn gezicht te ontdoen van alle aangebrachte plamuur en verf en weg was ik.
Na het openen van de voordeur zakte de moed mij diep in de geleende pumps maatje 43. Ik had een leeg huis verwacht, maar achter de deur naar de woonkamer hoorde ik een tiental baarden in de keel uitbundig lachen en proosten.
Ook dat nog! Ik voelde me al zo ongemakkelijk en nu moest ik ook nog eens mezelf tonen aan een bende indrinkende, opgeschoten pubervrienden van mijn zoon, inclusief zoonlief zelf. Met knikkende knieën en trillende vingers greep ik de deurklink vast, klaar om mijn reputatie als “coole” vader ten grabbel te gooien.
Zodra ze mij zagen in de deuropening viel het helemaal stil. Tien paar ogen keken me spottend aan en een paar van die gasten begonnen al te joelen. Ik stapte de kamer in, keek één van die jongens indringend aan en zei in een opwelling ”Wat zit jij nou te kijken? Heb ik iets van je aan of zo?”
Het was precies één seconde stil, waarna alle aandacht naar die arme jongen ging en de uitbundigheid weer in volle hevigheid de huiskamer vulde. Toen ik vijf minuten later weer beneden kwam, hadden ze er nog steeds lol om en was mijn avond en reputatie gelukkig gered.
Humor. Heerlijk, ik geniet er van.
