In 2004 ging ik voor vijf weken naar Las Vegas om een opleiding te volgen tot blackjackdealer. Het leek me leuk om tijdens mijn optredens te kunnen zeggen dat ik in Las Vegas was opgeleid en wie wil er nu niet een tijdje naar Las Vegas. Ik zeker wel, ook om te kijken wat men allemaal hier doet om te vals spelen.
De Nevada Gaming School bevond zich in een wijk niet ver van de strip. Het was dezelfde dealerschool als de school waar Beau van Erven Dorens naar toe ging in zijn programma De Wereld van Beau:gokken . De school zelf was een kleine ruimte volgepakt met casinotafels waar studenten de verschillende spellen met elkaar speelden en elkaar afwisselden als dealer. Uiteraard werd er hier niet om echt geld gespeeld.
De cursus bestond vooral uit het spelen van blackjack waarbij de studenten elkaar afwisselden als dealer. Docenten liepen rond en gaven de ‘dealers’ tips en hints. Af en toe vond er een gezamenlijke les plaats waarbij één van de docenten een bepaald onderwerp aan de groep uitlegde.
Een groot gedeelte van de tijd besteedde je dus aan het spelen van blackjack omdat andere studenten ook dealer moesten spelen. Dat zag ik een beetje als verloren tijd. Na een paar dagen had ik daar genoeg van en bedacht ik een manier om die verloren tijd nuttig te besteden.
Ik was daar om tijdens mijn optredens als valsspelende blackjackdealer te kunnen zeggen dat ik in Las Vegas was opgeleid. Zou het dan niet mooi zijn, als ik daar ook daadwerkelijk valsspeeltechnieken leerde? Natuurlijk kende ik al verschillende technieken, maar die had ik tot dan toe alleen nog maar thuis voor de spiegel geoefend. Ik was niet van plan om ze in een echt casino te gebruiken, maar hier had ik de kans om ze in een setting te oefenen die verdacht veel leek op de ‘echte wereld’.
En dus besloot ik om de tijd die ik als speler doorbracht te gebruiken om valsspeeltechnieken van spelers te oefenen. Ik hield kaarten achter, verwisselde kaarten en won meer dan de andere studenten. En dat allemaal in een omgeving waar ik niet bang hoefde te zijn om betrapt te worden. De dealers waren studenten en waren dus vooral bezig om geen fouten te maken. Die hadden geen tijd om op te letten of iemand vals speelde. En zou ik wel betrapt worden met een kaart in mijn hand, dan was er nog steeds niets aan de hand. De hele ruimte was bezaaid met kaarten en het was dus helemaal niet gek om een kaart in je hand te hebben.
Ben ik daarna nooit in de verleiding gekomen om de technieken die ik daar oefende in het echt te gebruiken? Niet echt. Hoewel ik me op die school geen zorgen hoefde te maken, was de spanning die ik voelde aanzienlijk groter dan wanneer ik die technieken tijdens optredens gebruikte. Als het voor het echt zou zijn, zou dat nog erger zijn en ik denk niet dat mijn hart dat aan zou kunnen.
geplaatst in 
