Laurens vertelt: ‘De andere kant van de medaille’
Artikel 1 “Laurens vertelt een terugblik op mijn pokercarriere“
De Ferrari laat echter nog even op zich wachten. Sterker nog, eind 2004 gaat het ineens wat minder en lijkt de Ferrari helemaal niet meer te komen. Ik maak twee weken weinig tot geen winst, iets dat ik niet gewend ben. Het brengt me aan het twijfelen: “kan ik het nog wel”, “heb ik geluk gehad in de eerste maanden”, “was het de onbevangenheid die me zo goed maakte”, “was het variantie”? Ik word angstiger, pas m’n speelstijl aan, probeer andere games, stap een limiet lager, maar het werkt allemaal voor geen meter meer. Alles wat ik aanraak lijkt ineens te veranderen in een grote bak stront en een antwoord hoe ik hier weer uit kan stappen lijkt onvindbaar. Angst en paniek vallen me ten deel: “wat is dit?, “wat nu?”, “wil ik dit nog wel”? Het blijkt het eerste van vele momenten in m’n pokercarrière waar ik de keerzijde van succes tegenkom.
Algehele mindset
Daar komt bij dat ik buiten het poker niet lekker in m’n vel zit. Door al het poker komt mijn studie er bekaaid vanaf en voel ik me hier niet lekker bij als ik speel. Elke keer spelen de gedachten door m’n hoofd wat ik allemaal nog moet doen, gedachten die rondom tentamens nog eens enorm worden versterkt. Tegelijkertijd kan ik me geen minuut meer echt voor m’n studie motiveren. Uiteindelijk begin ik vaak pas de avond ervoor te studeren aan een tentamen, waardoor ik meteen het gevoel krijg dat ik het nooit meer ga halen. Veelal haak ik hier al af en besluit ik niet te gaan, waar ik me dan nog een paar dagen slecht over kan voelen. Dit gevoel probeer ik wel uit de weg te gaan door in het poker te verdwijnen, maar omdat ik te midden van studenten leef en ook richting mijn ouders het woord studie regelmatig valt, kan ik dit niet echt los laten. Het mag geen verrassing heten dat al deze onrust geen goede invloed heeft op m’n pokergame.
Soms kwel ik mezelf door toch een poging te doen voor m’n tentamens, maar vreemd genoeg ontbreken (vooral voor de technische vakken) de skills om 10 weken studie in een avondje erin te drukken. Met een onbehaaglijk gevoel ga ik richting tentamen, met als enige positieve gedachte dat het aan het eind van die dag in elk geval over is. Wel kan ik hierna het nare gevoel vaak makkelijker loslaten. Deels omdat ik het misschien een prestatie vind dat ik een poging heb gedaan (en wie weet heb ik het wel gehaald?), maar waarschijnlijk ook omdat ik hiermee de bevestiging van een onvoldoende ontloop tot de uitslag komt. De cijfers liegen echter niet. Waar ik een enkel vak nog wel haal, zijn het vooral dikke onvoldoendes die me ten deel vallen. Onvoldoendes die stuk voor stuk mijn gevoel versterken dat ik fout bezig ben. Dit maakt dat ikme slechter en slechter voel en in alles doet het denken aan mijn gameverslaving van vroeger. Ik heb geen rem meer, mijn hele leven draait om poker. Nu de resultaten ook nog eens tegenvallen is dit slopend. Het resultaat na twee maanden is een bankroll van zo’n 500$, maar zelf zie ik alleen de neergaande lijn van de laatste weken. Ik begin mezelf af te vragen of poker alle tijd en energie waard is (geweest).
Online poker spelen blijft een taboe
Daarbij is het moeilijk om met mijn omgeving te praten over wat ik doe. Een paar vrienden en m’n broer vinden het wel cool dat ik een paar honderd dollar winst heb met poker, maar veel anderen begrijpen het niet. De tijden van poker op tv zijn in Nederland nog niet aangebroken, dus mensen kennen poker als gokken, met de louche sfeer eromheen. Hierdoor word ik door sommigen al snel gezien als een gokverslaafde als ik erover praat. De mensen die echt naar me luisteren, geloven wel dat het meer is dan dat, maar dit is (nog) niet bepaald het merendeel. Ook m’n ouders zijn nog niet om. De winst is nog niet groot genoeg om ze te overtuigen, wat logisch is aangezien ik mezelf nog niet eens kan overtuigen. Daar komt bij dat ze gelijke patronen zien als tijdens mijn gameverslaving en me vertellen dat ik er ongezond uitzie, iets waar ik moeite mee heb. Gecombineerd met mijn eigen twijfels, maakt deze input van m’n ouders dat ik uiteindelijk besluit om met poker te stoppen.
Tegelijkertijd voel ik dat ik niet achter deze beslissing sta. Iets in me stribbelt tegen om te stoppen met poker en ergens voel ik dat dit niet de verslaving is. Het voelt gewoonweg anders dan tijdens het gamen en dit komt niet alleen door het geld dat ik nu verdien. Maar tastbaarder dan ‘een gevoel’ kan ik het niet maken, wat maakt dat dit gewoonweg te abstract is om het gevecht met mijn ratio en mijn omgeving te winnen en ik rationeel denk achter mijn besluit te staan om te stoppen.
Laatste keer online poker?
Toch kan ik nog niet helemaal toegeven aan het stoppen en in mijn laatste stuiptrekkingen besluit ik als laatste moment van poker een zondagavond-toernooitje te spelen, als soort van ‘afscheid’ van een mooie en leerzame ervaring. Of het uiteindelijk echt mijn laatste toernooitje zou zijn geweest, kan ik niet met zekerheid zeggen, maar het moge ergens geen verrassing heten dat ik dit toernooitje win en een kleine 1000$ opstrijk. Zelf denk ik niet dat ik echt helemaal gestopt zou zijn, hooguit een paar dagen of evt. enkele weken, maar op het moment zelf was dit het zetje in de rug dat ik net even nodig had. Een zetje om in elk geval in m’n hoofd de knop om te zetten en toch vol voor het poker te durven gaan.
Online gokje wagen?
