In deze blog neem ik je mee op een van de spannendste avonturen van onze reis: de hike naar Angels Landing in het adembenemende Zion National Park. Wat begon als een mooie wandeling door de natuur, werd al snel een zenuwslopende uitdaging vol hoogtes, smalle paden en momenten waarop ik mijn angst onder ogen moest zien. Het uitzicht bovenop was onbeschrijfelijk, maar de weg ernaartoe? Daar wil je écht bij zijn. Durf jij met me mee te lopen?
Welkom terug bij alweer mijn derde blog over onze week in Las Vegas van afgelopen september. Ik had beloofd dat ik alles in één blog zou gooien, maar ik heb simpelweg te veel leuke verhalen om met jullie te delen.
Niet alleen leuke, maar ook spannende belevenissen, en met spannend bedoel ik: knieën-knikkend spannend. Verstijfd van doodsangst spannend. Dát soort spannend. Ik heb het natuurlijk over onze hike in het adembenemende én dodelijke Zion.
Die hike begon echter niet zo eng. Toen we met de bus bij ons afzetpunt waren aangekomen, was het moment daar: het begin van de wandeling. Die zou zo’n 7,2 kilometer lang zijn. Ik hoor je denken: “Dat is niet zoveel.” Nou… wél als je een berg op moet! Eén voordeel: we kregen het snel warm.
De omgeving was prachtig! Bergen, beekjes, ruig woestijnlandschap en een strakblauwe lucht. De zon stond nog laag, en achteraf gezien was ik daar heel blij mee. De wandeling begon gelukkig eerst wat minder steil, maar al snel begonnen de kuiten en longen te branden.
Het was een pittige klim, vooral de “switchbacks” zijn niet voor mietjes. Simone en ik moesten de grote passen van de mannen zien bij te benen én ondertussen foto’s en filmpjes maken van het prachtige uitzicht, om vervolgens de mannen weer in te halen. Het was zwaar, maar zeker de moeite waard.
Na zo’n anderhalf uur kwamen we bij Angel's Landing aan. Voor veel wandelaars was dit het eindpunt van de wandeling, want om verder te mogen heb je een vergunning nodig, en om die te krijgen moet je worden uitgeloot. Dit wordt gedaan om te voorkomen dat de route te druk wordt, want dat kan gevaarlijk zijn doordat het pad op sommige stukken erg smal is.
De loterij was een paar maanden geleden en gelukkig hadden onze vrienden twee starttijden weten te bemachtigen: eentje tussen 6:00 en 9:00 uur en de andere later op de dag. Het was inmiddels na negen uur, dus Tim moest even met de rangers overleggen of we door mochten of moesten wachten op het volgende tijdslot. We mochten gelukkig meteen starten!
Onze paspoorten werden gecontroleerd en Simone en ik gingen nog even snel naar de wc. Tenminste, dat was het plan. Toen ik de houten dixie binnenstapte, moest ik meteen kokhalzen van de lucht daarbinnen. Urine en uitwerpselen die de hele dag in de hitte staan te broeien… wat een intens walgelijke geur. Het lukte me niet langer in dat hokje des doods te blijven, dus ik hoopte maar dat ik onderweg niet naar de wc zou moeten.
Nu begon het echte werk: de klim naar boven. In de verte zag ik de top van de berg. Het leek niet ver weg, maar toen ik mijn ogen tot spleetjes kneep, zag ik hoe klein de mensen waren die daar omhoog klommen. Ook zag ik hoe dicht ze langs de rand liepen. Maar ik drukte mijn angst weg, zette mijn gedachten uit en liep achter Tim en Simone aan.
Zij hadden deze hike al een keer eerder gedaan; voor Tim was dit zelfs de vijfde keer. Ik kan me nog goed herinneren hoe enthousiast ze ooit vertelden hoe mooi dit park was en wat voor geweldige wandeling het had been. Ze zeiden toen al dat er stukken waren met stalen kettingen waaraan je je kon vasthouden. Dat had eigenlijk al een belletje moeten doen rinkelen.
Zelfs toen ik wat filmpjes op TikTok bekeek, zag ik nog steeds niet in hoe eng deze beklimming zou worden. Daar kwam ik pas achter toen ik de eerste bocht omging. Ik heb hoogtevrees. Die angst voel ik in mijn hele lichaam; ik krijg er zelfs fysieke pijn van in mijn schouders en oksels (vraag me niet waarom). Maar opnieuw liet ik die gedachten niet toe, alles om mijn angst niet de overhand te laten nemen.
Na die eerste bocht kwam er een breder gedeelte met geribbelde rots die schuin afliep. Afliep richting een afgrond. Een enorm diepe afgrond. Hier was nog geen ketting om je aan vast te houden. Je moest er dus gewoon overheen lopen en maar hopen dat je schoenen stroef genoeg waren om niet richting die afgrond te glijden.
Ik keek achter me en zag het gezicht van mijn man. Ik heb hoogtevrees, maar mijn man ook, nog erger dan ik. Hij heeft ooit een woning niet gekocht omdat die op de elfde verdieping lag en je via een open galerij naar de voordeur moest lopen. Hij is toen met zijn rug tegen de muur naar die bezichtiging geschuifeld. Je begrijpt hoe zijn gezicht er nu uitzag: pure doodsangst.
Toch kwamen we met zijn vieren een heel eind. Tot we een bocht omkwamen en de laatste klim voor ons zagen. Een klim die nog behoorlijk ver was, met de afgrond nu aan beide kanten. Het zag er angstaanjagend uit.
Mijn man besloot dat dit voor hem het einde was. Ik weet hoe sterk hij mentaal is, maar zijn lichaam wilde gewoon niet meer. Het werd te gevaarlijk als zijn spieren zouden verstijven en hij geen kant meer op zou kunnen. En hij is veel te groot om naar beneden te dragen, zelfs voor onze crossfitter Tim.
Ik besloot wél met Tim en Simone mee te gaan naar de top. Ik was nu al zo ver, en ik zou voor altijd spijt houden als ik dit laatste stukje niet zou afmaken. Vincent wachtte op ons, terwijl wij het laatste stuk omhoog gingen.
Dit laatste stuk leek veel enger dan het uiteindelijk was, of misschien was ik tegen die tijd gewoon al een beetje afgestompt. Ik bleef in ieder geval strak voor me uit kijken: naar mijn voeten, naar de volgende plek waar ik een stap moest zetten, of waar ik me kon vastgrijpen om mezelf omhoog te trekken. Af en toe, als we even moesten wachten, durfde ik heel voorzichtig om me heen te kijken. En dan wauw… wat een absurd en prachtig uitzicht. Was ik dit echt aan het doen?
Ondertussen brandde de zon volle bak op ons neer. Ondanks dat we zo hoog stonden, was er bijna geen wind. Het werd bloedheet, precies zoals je verwacht in een woestijngebied. Mijn handen werden steeds zweteriger, waardoor de ketting soms letterlijk door mijn vingers gleed. En die kettingen zaten ook niet helemaal strak: als iemand een stuk verderop hem losliet, werd hij bij de rest ineens een stukje langer. Niet ideaal als je net halverwege aan het optrekken bent…
Hoewel dit officieel een gevaarlijke hike is, je hebt er zelfs een vergunning voor nodig – was het op sommige stukken verrassend druk. De smalle paden zorgden ervoor dat je elkaar regelmatig moest laten passeren of even moest wachten. En omdat dit zo’n populaire route is, waren veel rotsen helemaal glad gelopen. Nu gleed je al af en toe weg, maar ik wil niet weten hoe dat is als het regent. Of sneeuwt. (Ja, zelfs hier kan het sneeuwen!)
Stap voor stap kwamen we steeds hoger, tot we eindelijk de top van Angels Landing bereikten. Helemaal gerust was ik nog niet, want alles wat we hadden geklommen, moesten we straks ook weer naar beneden.
Maar toch voelde het als een gigantische overwinning om daar te staan. Ik had pure doodsangsten gehad, maar de angst niet laten winnen. Het bewees maar weer: ik ben een kampioen in het wegdrukken van emoties, en voor één keer kwam dat bijzonder goed van pas.
Nou ja, mijn knikkende knieën verrieden toch wel een beetje de spanning, maar daar stonden we dan: op de top van Angels Landing, uitkijkend over het prachtige Zion. Het uitzicht was werkelijk adembenemend, en we stonden er dan ook even stil van te genieten. Ondertussen maakten we veel foto’s en kwamen we bij van de klim.
Toen was het tijd om weer naar beneden te gaan, en dat vond ik eigenlijk een stuk minder eng. Misschien omdat mijn grenzen ondertussen al verlegd waren, of omdat ik wist dat mijn vriend halverwege in de brandende zon op ons zat te wachten. Het afdalen ging dan ook voorspoedig, en al snel zagen we Vincent in de verte naar ons terugzwaaien.
Toen we bij hem aankwamen, was hij inderdaad behoorlijk rood in zijn nek en op zijn oren, ondanks het grondig insmeren met factor 50. Hij had gezellig zitten kletsen met andere wandelaars die besloten hadden het laatste stuk niet te lopen. Het laatste stukje terug liepen we weer met z’n vieren, maar dat stuk was ook meteen weer het engste. Misschien voelde ik onbewust ook de angst van mijn man weer.
Gelukkig haalden we allemaal heelhuids het startgedeelte van Angels Landing, waar we nu konden beginnen aan de afdaling, die een stuk veiliger was. Maar de hitte was ondertussen ondraaglijk, en de stukken in de volle zon voelden als een wandeling door de hel. Wij liepen naar beneden, terwijl er nog steeds een heleboel mensen naar boven klommen. Uitslapers werden nu hard gestraft!
Toen we eindelijk beneden aankwamen, waren we alle vier helemaal gesloopt. We hadden ook weinig gegeten, en het was ondertussen hoog tijd voor lunch met een ijskoud drankje. Beneden in het park vonden we een mooi plekje om te zitten te midden van de drukte, maar het meeste eten was al op! We besloten de lunch nog even uit te stellen, de bus terug te pakken naar onze auto en zelf iets op te zoeken.
Die lunch smaakte zo goed. Natuurlijk ook omdat ik het gevoel had een enorme overwinning te hebben behaald. Ook de dagen erna voelde het bijna onwerkelijk wat we hadden gedaan. Nog steeds, als ik eraan terugdenk... Of ik het ooit nog eens zou doen? Weet ik niet, maar ik ben dankbaar en trots dat we het toch hebben gedaan.
Toen begon de reis terug naar Las Vegas. Terug op de hotelkamer hebben we even gedoucht en op bed gelegen. Maar hoe gesloopt we ook waren van het vroege opstaan en de hike, het begon toch weer te kriebelen om ’s avonds eropuit te gaan. Samen met Tim en Simone hebben we wat gegeten bij de foodcourt van de Cosmopolitan, om daarna wat speakeasies te bezoeken. Dit zijn verborgen cocktailbars!
We begonnen bij Ghost Donkey en gingen daarna naar de Ski Lodge naast Fresco’s. Allebei erg tof. Daarna waagden we samen nog een gokje en ik moest en zou nog een slice van Secret Pizza eten! Vinc nam nog een stukje cheesecake voor het slapen gaan, want in Vegas kan en mag alles.
Maar toen was het echt tijd om weer een beetje op te laden en lekker naar onze hotelkamer te gaan. De volgende dag stond er weer een mooie dag klaar. Maar dat lezen jullie wéér in een volgende blog, haha!
geplaatst in 
