De wekker ging vroeg, maar dat namen we met liefde voor lief, want vandaag stond hét hoogtepunt van onze magische midweek op de planning: Stonehenge! Van een bijzondere treinrit onder het kanaal tot de eerste glimp van de mysterieuze stenen, deze dag voelde als één groot episch avontuur. En geloof me, de magie was voelbaar, zelfs op afstand.
De wekker ging heel vroeg, maar gelukkig konden we nog snel een ontbijtje meepakken in het hotel. Gelukkig maar, want er stond een bomvol schema voor ons klaar, die ik voor geen knaken in de wereld zou willen missen. Eindelijk naar Stonehenge! Achteraf denk ik echt “hoe hebben we dat in godsnaam allemaal in één dag gepropt??”.
Na het ontbijt begon onze reis, eerst naar de Franse kust! Hier zouden we de trein pakken om zo door de tunnel, onder de zee, richting Engeland gaan. Ik vond dat een hele beleving. Met de auto in zo’n grote trein, onder het water door. Ongelooflijk wat de mens allemaal kan maken.
De reis duurde maar kort en onderweg mag je wel je auto uit, en je kunt zelfs naar de wc. Helemaal prima! Na het treinritje mocht de auto zelf weer een paar uurtjes rijden. Toen we vlakbij Stonehenge waren, besloten eerst nog een lunch te pakken.
Waar kun je beter lunchen dan in de Stonehenge Inn? Nou, werkelijk óveral beter dan daar, kan ik je vertellen! Dat we geen voedselvergiftiging hebben opgelopen, mag een klein wonder heten. Het was een ranzig hol met ongeïnteresseerd personeel, verbrand eten en lauw bier. Bah!
Gelukkig lieten we ons humeur er niet door verpesten. We waren tenslotte zó dichtbij Stonehenge dat de spanning begon te kriebelen! Ik vind het altijd iets magisch om plekken te bezoeken die je vaak alleen op tv of online ziet. En dan gaat het hier ook nog eens om een spirituele plek, helemaal mijn ding!
Bij aankomst zagen we eerst een enorme parkeerplaats en daarachter het bezoekerscentrum, compleet met toiletten, een klein restaurant en een souvenirwinkeltje. Maar… nog geen glimp van Stonehenge zelf. Waar bleven die beroemde keien? We meldden ons aan, kregen een armbandje voor toegang en de pendelbus, en sloten ons aan bij de rij. Al stond er eigenlijk nog niemand, de bus was vast nét vertrokken.
Een medewerker die daar stond vertelde ons dat dit eigenlijk een rustige dag was. Er werden zo’n 4.000 bezoekers verwacht, terwijl dat er op een drukke dag makkelijk 11.000 konden zijn. Tijdens de summer solstice (de langste dag van het jaar) is het helemaal een gekkenhuis: dan komen er zo’n 25.000 mensen naar Stonehenge om met eigen ogen te zien hoe de zon precies tussen de eeuwenoude stenen ondergaat.
Hij legde ook uit dat het alleen op die dag is toegestaan om ín de stenen cirkel te staan. Sommigen zijn er al uren van tevoren bij om het perfecte plekje te bemachtigen, en gaan vervolgens niet eens meer weg voor een toiletbezoek. (Ja echt, dat wordt dan gewoon in een tas gedaan…)
Na dit heerlijke verhaal met bijbehorende foto’s (van de zonsondergang, niet de volgekakte tas) stapte we de pendelbus die ons eindelijk naar ons echte bestemming zouden brengen. Stonenhenge, here we come! Het was een heuvelachtig landschap, maar toen we de bocht omkwamen en de eerste heuvel opreden, zagen we ze dan al liggen. Wat een geweldig gezicht!
Het landschap was glooiend en mysterieus, en toen we de bocht omgingen en de eerste heuvel opreden, zagen we ze al in de verte liggen. De beroemde stenen! Wat een indrukwekkend gezicht, kippenvelmomentje.
Stonehenge is trouwens niet het enige eeuwenoude bouwwerk dat je hier kunt bewonderen. Vanuit de bus zagen we overal grafheuvels liggen. Blijkbaar werd je, als je in die tijd belangrijk genoeg was, begraven met uitzicht op de stenen. Een soort VIP-plek voor de eeuwigheid. Als je die heuvels van dichtbij wilt bekijken, kun je een mooie wandeling maken. Maar eerlijk is eerlijk: wij kwamen voor maar één ding, en dat was die magische kring van keien!
Zodra de pendelbus tot stilstand kwam en de deuren met een luid gesis openzwaaiden, wisten we niet hoe snel we naar buiten moesten. Met grote ogen en brede glimlachen liepen we richting het wereldberoemde monument.
Daar stonden ze dan. Groter dan verwacht, (meestal valt zoiets altijd kleiner uit) de eeuwenoude keien. Er hing een bijna tastbare, spirituele mystiek omheen. Een aura die al duizenden jaren mensen naar deze plek trekt. Elk jaar opnieuw komen duizenden bezoekers hierheen, in de hoop een iets op te vangen van die bijzondere energie.
De plek was afgezet met touwen, bedoeld om toeristen die het nodig zouden vinden hun naam in de stenen te krassen of zelfs stukjes af te breken als souvenir, op afstand te houden. Jammer genoeg betekende dit dat je de stenencirkel zelf niet meer mocht betreden. Maar goed, die maatregel is helaas nodig om dit bijzondere stukje cultureel erfgoed voor de toekomst te bewaren.
Hoewel we niet heel dichtbij de stenen konden komen, was de magische energie onmiskenbaar aanwezig. We namen de tijd om de cirkel vanuit elke hoek te bewonderen, maakten talloze foto’s en lieten onze gedachten afdwalen naar hoe hier duizenden jaren geleden mysterieuze rituelen moeten zijn gevierd. Ondertussen scheen er een heerlijk zonnetje, dit moment kon niet meer stuk.
Toen we genoeg magie hadden opgezogen, en foto’s hadden gemaakt, was het tijd om weer naar de pendelbus te lopen, die ons terug naar het bezoekerscentrum zou brengen. Daar begon het overleg wat we voor de rest van de dag zouden gaan doen. We konden naar ons laatste hotel kunnen rijden, en daar lekker aan de kust en het strand hangen, óf.. we gingen naar Londen toe.
Er hoefde niet heel lang overlegd te worden, het werd Londen. Hoe dat verliep, lees je natuurlijk de volgende keer in mijn laatste blog over onze magische midweek!
geplaatst in 
