In 1997 zette ik voor het eerst voet op de magische bodem van Las Vegas. Het was geen geplande droomreis of bucketlist-avontuur, maar een spontane drie-daagse tussenstop tijdens een backpacktrip door Mexico. We waren ‘in de buurt’ en besloten even te kijken wat die neonstad midden in de woestijn te bieden had. We waren op slag verliefd. Verslaafd zelfs. Aan de lichten, de gekte, de energie, alles.
Sindsdien heb ik Las Vegas nog 38 keer bezocht. Ja, je leest het goed: achtendertig keer. Mijn laatste keer was afgelopen februari, waarin ik – samen met Dominique van der Geer – met een knal vertrok. Letterlijk. We deden een wereldrecordpoging om in 24 uur 110 casino’s te bezoeken en in elk casino te spelen. Vegas zat toen niet alleen meer in mijn hart, maar in mijn DNA. Mijn ziel zelfs.
Wat maakt Las Vegas zo bijzonder voor mij? Alles. De bizarre shows, de eindeloze restaurants, de massieve casino’s, de betaalbaarheid (toen nog), de adembenemende omgeving, de sportevents en vooral: de mensen. Die mix maakt Vegas uniek. Nergens op aarde is er een plek zoals deze. En ze blijven vernieuwen. The Sphere. Fontainebleau. Durango. Elk bezoek voelde als thuiskomen in een stad die nooit stil staat.
In 2010 vierde ik mijn 40e verjaardag door mezelf een ticket te geven voor de World Series of Poker in het Rio. Een droom die uitkwam. Daarna volgde er een rustpauze. Vegas vreet energie. Zelfs de voorpret slonk. Maar vanaf 2014 was ik terug. Harder dan ooit. Soms meerdere keren per jaar. Voor zaken, beurzen, Onetime, maar ook gewoon om weer even gek te doen. Vegas zoals het bedoeld is.
Maar nu... ben ik moe.
De liefde begint scheurtjes te vertonen. En dat doet pijn. Ik voel het. Elke keer een beetje meer. Is het omdat ik alles al heb gedaan? Misschien. Is het omdat ik met steeds grotere groepen ging en de lol werd opgeslokt door de organisatie en de drukte? Ook. Maar de echte boosdoener is iets anders. Iets wat sluipenderwijs mijn Vegas-hart heeft aangetast.
29 dollar voor een simpele hamburger met cola in een foodcourt. Parkeren: 25 dollar. Resort fees bovenop kamerprijzen die al absurd zijn: 50 dollar per nacht. Een drankje aan de bar kost tegenwoordig evenveel als een bioscoopavondje in Nederland. Fee’s overal. Fooien vooraf ingevuld op de bon. En dan toch nog een opgetrokken wenkbrauw als je niet extra tipt.
Gokken? Tafellimieten omhoog, een derde nul op de roulette. Slots met lagere RTP’s. En ja, zelfs een tientje betalen om te pinnen. Huurauto’s? Onbetaalbaar. Vluchten? Onhandiger en duurder dan ooit. Vegas is veranderd van een paradijs voor spelers in een commerciële uitknijpmachine voor toeristen. En zolang mensen blijven betalen, zal er weinig veranderen.
Ik heb zóveel prachtige herinneringen aan deze stad. Het openingsconcert van U2 in The Sphere. Wonen in The Stardust in 2001 en elke dag acht uur pokeren. Slenteren over Fremont, ontbijten bij Peppermill, high-stakes blackjack in het Bellagio. De stad heeft me gevormd. Mij geluk gebracht. Mij lessen geleerd. Mij vrienden gegeven. Vegas heeft me laten voelen dat ik leefde, harder, feller en intenser dan waar ook ter wereld.
Maar nu is het even klaar. De koek is op.
Ik wil even niet meer geconfronteerd worden met wat Vegas is geworden. De liefde is niet weg, maar ze is moe. Las Vegas was jarenlang mijn grote liefde. Mijn droom. Mijn speeltuin. Mijn tweede thuis.
En toch weet ik: ik kom terug.
Want Vegas is net herpes. Het virus blijft altijd ergens in je sluimeren. En op een dag, als ik een glimp opvang van een nieuwe show, een vernieuwd casino, of als het voorpretvirus zich weer aandient… dan weet ik dat het begint te kriebelen. En dan ben ik er weer. Want van echte liefde neem je nooit helemaal afscheid.
Tot snel, Las Vegas. Maar nu… even niet.
geplaatst in 
