Poker en verslaving - de drang is er altijd

Poker en verslaving: Ik ben Laurens en ik ben verslaafd.”

“Hallo Laurens”

Het klinkt erg zwaar om het op deze manier te formuleren en een bijeenkomst voor verslaafden heb ik nooit bijgewoond, maar misschien is het wel een realistische formulering. Verslavingsgevoelig ben ik zeker, maar in principe is het meer dan dat. Want of je er nou controle over hebt of niet, verslaafd blijf je op een bepaalde manier altijd. Als tiener was ik verslaafd aan gamen, als twintiger aan poker en ook op andere gebieden ligt verslaving altijd op de loer. Als ik aan het gamen (‘Unreal Tournament’) word herinnerd, zou ik het liefst weer spelen en als ik het casino zie, zou ik het liefst gaan pokeren. Ik schaam me er niet voor. Ik praat en schrijf er juist open over en focus me erop hoeveel het me gebracht heeft, vooral ook in zelfinzicht en zelfontwikkeling. Tegelijkertijd is verslaving denk ik altijd een vlucht voor de realiteit, het uit de weggaan van iets dat je niet aan wilt, kunt of durft. Of dit goed of slecht is, is totaal niet aan de orde. ‘Zo’ doe je het, om welke reden dan ook. Het is juist interessant om te kijken wat dit je nou over jezelf vertelt.

geplaatst in Casino Spellen , Over knaken door Armijn Meijer
op 26 januari 2023

Vlucht voor de realiteit van verslaving

Ik vlucht dus soms voor de realiteit. Dit kan uren zijn, dagen, weken, of zelfs jaren. De afgelopen maanden was dit het geval, ik vluchtte in poker. Hierdoor heb ik al een tijdje geen artikelen meer geschreven voor OneTime, na een eerder voortvarend begin. Twee weken geleden heb ik deze vlucht doorbroken, wat me weer energie geeft om te schrijven. Nu zou ik het verhaal over ‘mijn poker carrière’ weer op kunnen pakken en verder kunnen schrijven waar ik gebleven ben, maar het voelt beter om eerst te schrijven over de afgelopen maanden. Vooral omdat dit een prachtige mogelijkheid biedt om vanuit de eerste hand mijn beleving van verslaving te beschrijven.

Ik zal het hebben over hoe dit ontstond, mijn beleving erbij, het waarom ik bepaalde keuzes maak, wat ik ervan leer, welke vervolgstappen ik nu zet en hoe ik dit alles in breder perspectief zie. In dit eerste deel ga ik erop in hoe ik na jaren zonder poker me toch weer liet verleiden om er zo diep in te gaan.

21-24 juli - 'één avondje spelen' is een illusie'

Het is dinsdag 21 juli, de eerste week van mijn zomervakantie. Na jarenlang niet te hebben gepokerd, heb ik me voorgenomen om deze vakantie één avondje te gaan kaarten in het casino, omdat ik daar voor het eerst sinds lange tijd weer eens echt zin in heb. Ik ken mezelf inmiddels goed genoeg om te weten wat ik wel en niet wil en ik ga er dan ook vanuit dat ik het prima bij dit ene dagje kan houden. Als ik eenmaal aan tafel zit, voelt het meteen weer als vanouds. Ik ben uitermate gefocust, speel goed, eindig op een mooie winst, maar geniet er vooral van dat ik een stuk beter ben dan de spelers aan tafel.

Het geeft een kick dat ik het nog steeds kan en het streelt mijn ego dat dit anderen ook opvalt, iets waar ik gevoelig voor ben. Waar ik enerzijds enorm overtuigd ben van mezelf en van hetgeen ik met mijn kwaliteiten en potentie in de wereld kan zetten, heb ik ook een altijd aanwezig stemmetje in me die twijfelt of dit allemaal echt zo is en hoe dit allemaal gaat lukken. Het soms missen van de volle overtuiging hierin, maakt dat ik mijn vertrouwen kan zoeken in de waardering van anderen. En deze avond vind ik dit bij de spelers aan tafel. Als een spons zuig ik deze waardering op, het maakt dat ik me groots voel. Aan het eind van de avond voel ik me het mannetje, een herkenbaar gevoel vanuit mijn pokertijd. De bankbiljetten glijden als vanouds los mijn achterzak in en ik rijd veel te hard richting huis. Niemand kan mij iets maken, ik kan de hele wereld aan.

Het is een avond die in schil contrast staat met de wereld waarin ik me dagelijks bevind. Een wereld waarin ik weliswaar vaak complimenten krijg over wat ik doe, zie, kan en al heb bereikt, maar waarin ik zelf vooral ook veel nadenk over wat dit me allemaal brengt, wie ik echt ben en wat ik wil in het leven. Vragen waarop ik maar moeilijk antwoorden weet te vinden en die me ertoe hebben aangezet om vanaf maart 2016 te gaan reizen, waar ik later op terug zal komen. Begrijp me niet verkeerd, het is een wereld waarin ik het goed heb en waarin vrijwel alles me goed afgaat, maar het is ook een wereld waarin ik zoekende ben naar het gevoel van het werkelijke geluk, de echte blijdschap, het pure genot.

Geld, ego & 'de kick'

Een koppeling tussen deze twijfels enerzijds en dit intens genieten anderzijds maak ik deze eerste avond nog niet. Nee, teveel nadenken is er sowieso niet bij, ik ga vooral op in het moment. Ik voel me intens gelukkig, zowel vanuit de egoboost als vanuit het verdiende geld. Het is alsof ik na jaren eindelijk weer mijn wereld ben binnengestapt, thuis ben gekomen. Geld, ego, aandacht, aanzien, hoe leeg het ook klinkt, het geeft me een ‘kick’ waar ik intens gelukkig van word. Het is de ‘kick’ die ik nog maar weinig tegenkom in mijn leven.

Het maakt dat ik de volgende dag wakker word en meteen weer zin heb om te spelen. 3 weken vakantie zonder plannen, geld dat voor het oprapen ligt, het boosten van mijn ego, het lijkt een buitenkansje dat ik niet kan laten schieten. En zo zit ik ook de volgende avond aan de pokertafel en wordt één dag al snel twee dagen en worden twee dagen er drie. Ik blijf winst maken, mijn ego blijft groeien en het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Het maakt de drang om te spelen alleen maar groter… verslaving?