Al jaren stond het op onze Onetime-wishlist: Pachinko spelen in Japan. Er was ooit al een artikel over dit bijzondere fenomeen geschreven, maar één ding ontbrak nog het Pachinko een bizar gokspel in japancht beleven. Tijdens onze recente reis door Japan besloten we het eindelijk zelf te ervaren: het geluid, de mensen, de sfeer, en vooral… de magie achter deze merkwaardige Japanse vorm van gokken die officieel geen gokken mag heten.
Onze eerste dag in Japan begon al goed. Mijn vrouw en ik waren onderweg naar een sumoworstelwedstrijd in Tokio toen we plots langs twee gebouwen liepen met grote neonletters: Pachinko Slot. De verleiding was te groot. We namen de roltrap naar beneden en daar stonden we oog in oog met honderden knipperende automaten, een oorverdovend geluid en rijen Japanners die diep geconcentreerd speelden.
Geen toeristen, geen lachende gezichten, geen praatjes. Alleen de harde metalen kogeltjes die in bakken kletterden, het gebrom van machines en een soort trance waarin spelers volledig opgingen. Ik wist: hier wil ik meer van weten.
Tijdens de sumowedstrijd dacht ik eigenlijk nog maar aan één ding: pachinko spelen. Hoe werkt het? Wat kun je winnen? En vooral: waarom is dit z0 populair in Japan?
Een paar dagen later gingen we op onderzoek uit. In de hal spraken de medewerkers nauwelijks Engels, maar ik kreeg een A4’tje met een korte uitleg en een YouTube-link. Toch bleef het allemaal vrij mysterieus. Pas toen we opnieuw een hal bezochten, vlak bij ons hotel, besloten we het zelf te proberen.
Je koopt in de hal een bak kleine metalen balletjes meestal voor 1.000 yen (ongeveer €10). Met een hendel laat je de balletjes naar beneden schieten. Vallen ze goed in een speciale opening of “pocket”, dan activeer je een bonusspel. Op dat moment verschijnen er vaak digitale rollen of animaties, vergelijkbaar met een slotmachine. Win je, dan krijg je extra balletjes.
En nu het bijzondere: officieel mag je in Japan niet gokken om geld. De pachinko-industrie heeft daar een ingenieuze oplossing voor bedacht. De gewonnen balletjes kun je namelijk inwisselen voor cadeautjes meestal kleine doosjes, sigaretten of sierlijke items. Met dat cadeautje loop je vervolgens naar een klein winkeltje nét buiten de hal, dat officieel niets met het casino te maken heeft. Daar koop(t) de winkel het cadeautje van je terug voor een geldbedrag. Zo wordt de gokwet netjes omzeild.
Een systeem dat inmiddels zo ingeburgerd is dat iedereen in Japan weet hoe het werkt maar niemand er openlijk over spreekt.
In de wijk Akihabara (AKIBA) bezochten we een van de grootste pachinkohallen van Tokio, met maar liefst 990 machines. Op zaterdagmiddag was het er stampvol. Mijn Apple Watch gaf continu meldingen: het geluidsniveau lag boven de 100 decibel. Iedereen zat naast elkaar in perfecte discipline, bijna zonder emotie. Spelers tikten op hun telefoons terwijl ze tegelijkertijd speelden, anderen keken filmpjes. Er werd nauwelijks gepraat. Het was alsof ik in een futuristische fabriek stond waar mensen hun dagelijkse stress kwamen ontladen.
Pachinko is niet alleen een spel; het is een ontsnapping. In een samenleving waar beleefdheid, plichtsbesef en perfectionisme de norm zijn, biedt deze herriehal een moment van vrijheid. Voor even geen baas, geen regels, geen hiërarchie. Alleen jij en de balletjes.
Na meerdere bezoeken besloten we zelf de stap te wagen. We wisselden geld in, vulden de machine en begonnen enthousiast te draaien aan de hendel. De eerste minuten waren vooral chaos: Japanse tekens, lampjes, geluiden, en we hadden geen idee wat er gebeurde. Toch begon ik het langzaam te begrijpen. Het voelde een beetje als een flipperkast, maar dan in een casino-vorm.
We wonnen niets, verloren uiteindelijk een paar tientjes, maar kregen er wel een ervaring voor terug die je nergens anders op de wereld vindt zelfs niet in drukke casino's.
Is het leuk in een pachinkohal? Dat hangt ervan af wat je zoekt. Er is geen gezelligheid, geen drankje, geen praatje. De medewerkers lopen strak en zakelijk rond. Het is zakelijk entertainment, bijna klinisch. Maar toch… het hoort bij Japan. Net als karaoke, de gekke anime-outfits of de maid cafés horecazaken waar jonge vrouwen in dienstmeisjeskostuums thee serveren en “kawaii” (schattige) rituelen uitvoeren.
Het is de andere kant van de Japanse cultuur: de uitlaatklep voor een volk dat altijd binnen de lijntjes moet kleuren.
Pachinko is geen online gokspel zoals wij het kennen. Het is een spiegel van de Japanse samenleving vol discipline, controle, maar met een verborgen drang naar spanning en vrijheid. Voor ons was het een van de meest bizarre, maar ook indrukwekkende ervaringen van de hele reis.
Zou ik het nog eens doen? Absoluut.
Niet om te winnen, maar om weer even in dat fascinerende Japan te duiken, waar zelfs gokke geen gokken mag heten.
geplaatst in 
