Er zijn van die financiële verhalen die te mooi klinken om waar te zijn. Time share is daar een klassiek voorbeeld van. Een vakantie-investering waarbij je jaarlijks mag genieten van je "eigen" stukje paradijs maar vaak eindigt in financiële stress, spijt en frustratie.
Op Onetime waar we de spannende en soms gevaarlijke kant van geld verkennen, neem ik je graag mee in mijn persoonlijke ervaring met dit fenomeen en geef ik je inzichten die je mogelijk duizenden euro’s kunnen besparen.
De zon scheen, het hotel had een zwembad met palmbomen en ik voelde me voor het eerst echt ‘op vakantie’. Tot we op straat werden aangesproken door een vrolijke verkoper met een kraskaartje.
“Kras en win een gratis diner, tickets voor een show, of zelfs een goodie pakket”
Maar je moest wel even mee naar een “informatieve bijeenkomst” over een vakantieproject. Vrijblijvend natuurlijk. Inclusief vervoer van en naar het hotel. De enige investering? Vier uur van je tijd.
We deden het niet. Gelukkig. Maar vrienden in onze omgeving wel. En die kwamen terug met verhalen van lange presentaties, champagneglimlachen en het gevoel dat je eigenlijk niet nee kon zeggen. Voor ze het wisten hadden ze getekend en zaten ze vast aan een contract waar ze jaren later nog steeds spijt van hadden.
Op Redweek.com de grootste marktplaats voor tweedehands time shares – kun je dezelfde Hilton Grand Vacations-weken vaak overnemen voor een paar honderd dollar. Soms zelfs voor $1.
Er zijn weken die ooit $50.000 tot $100.000 kostten, en die nu weg mogen voor de kosten van overdracht. Waarom?
Omdat de jaarlijkse kosten (maintenance fees) blijven oplopen. Mensen willen ervanaf, maar krijgen hem niet verkocht.
Toch blijven ze erin hangen, omdat ze het mentaal niet aankunnen om 99% verlies te nemen op een "investering".
Op websites van de officiele organisaties zie je listings voor Hilton-weken van:
$9.900 voor een week in Miami
Tot maar liefst $760.000 (!) voor een presidential suite in Hawaii
Dat laatste lijkt krankzinnig, maar mensen trappen er nog steeds in. De illusie van luxe en exclusiviteit werkt vooral als het goed verkocht wordt.
Time share-verkoop draait op emotie. Je krijgt mooie video’s te zien, droombeelden, luxe bedden en zonsondergangen. De verkopers spelen in op je wensen, je fantasie en soms zelfs je onzekerheid (“wil je je gezin niet elk jaar iets onvergetelijks geven?”).
Maar wat je niet te horen krijgt:
Je betaalt ALTIJD de jaarlijkse fee, ook als je niet gaat
Verkoop is lastig tot onmogelijk
Ruilen kost geld en is afhankelijk van beschikbaarheid
Er zijn vaak restricties bij gebruik
Wil je echt een time share proberen?
✔️ Ga dan voor een topweek op een topbestemming. Bijvoorbeeld Vegas tijdens week 52 – waar hotelprijzen door het dak gaan.
✔️ Koop via resale - NOOIT via een verkoper op locatie.
✔️ Bereken de jaarlijkse kosten alsof je huurt. Als het duurder is dan een normaal verblijf via Booking.com of Airbnb? Niet doen.
Voorbeeld:
Betaal je $1 om een Vegas-week over te nemen, met jaarlijkse kosten van $1.200? Dat komt neer op $171 per nacht. In piekseizoen nog best oké mits je ook daadwerkelijk elk jaar gaat zoals in Atlantic City.
Het idee van elk jaar een eigen plek onder de zon is verleidelijk. Maar de werkelijkheid is dat vrijheid vaak meer waard is dan bezit.
Ik ben blij dat we nooit hebben getekend. We reizen nu waar we willen, wanneer we willen en zonder jaarlijkse kosten of verplichtingen.
Time share is een geweldige business voor de verkopers. Voor de kopers is het meestal een financiële val.